Laatste blogje uit Suri Suriname

Mijn Suriname-avontuur zit erop. Dit is het laatste blog vanuit Suriname. Ik heb daarstraks met heel veel pijn in het hart en met serieuse krokodillentranen heb ik afscheid genomen van Villa Tosca. Het doet echt raar om na 10 weken afscheid van ze te moeten nemen. Maar het is maar een tijdelijk afscheid, want aan een reunië wordt gewerkt :). En natuurlijk ga ik ook het goeie weer missen. Het wordt van bij de landing een dikke trui aan in plaats van een tshirt en een shortje.

Op dit eigenste moment zit ik te wachten op de luchthaven tot ik kan boarden. Ik vertrek hier met een dubbel gevoel. Ik heb hier hoogte en dieptepunten gehad, maar zou het zo opnieuw doen. Het is zo leerlijk! Maar het is tijd om het vliegtuig op te gaan.

Tot heel binnenkort allemaal!
Veel liefs
Sanne

Met Belgisch bezoek op trip

Ons bootje voor de trip

Het is al weer een tijdje geleden dat jullie iets van me hebben gehoord, dus is het dringend tijd dat ik jullie weer eens op de hoogte hou van mijn avonturen hier. Al zit het er bijna al op, over 10 dagen zit ik alweer op het vliegtuig richting het koude België. Maar daar denken we even nog niet aan, alhoewel... De heimwee wel serieus begint op te komen en ik toch wel blij ga zijn terug thuis te zijn. Ik snak naar een goeie tas koffie en een lekker krokant pistoletje en een goei pak friet.
De rijst, bami en kip komen hier stilaan mijn oren uit. Maar nu naar het weekend.

Het weekend begon voor mij een dagje vroeger dan normaal. Ik was vrijdag thuis en dat was mooi meegenomen aangezien ik bezoek heb uit België. Omdat ik geen zin had om de hele dag thuis in mijn hangmat te hangen, gingen Julie Alfons en ik op uitstap. We kozen ervoor om samen de suikerplantages en fort Nieuw-Amsterdam te bezoeken en op dolfijnenjacht te gaan. Ik had al een paar plantages bezocht en ook al de dolfijnentour gedaan, maar dat laatste was zonder succes. Er was die dag geen dolfijn te spotten. Ik ging dus met plezier nog eens mee met hen. Het was een hele leuke dag.

Om 9u 's morgens namen we het bootje richting Nieuw-Amsterdam, want dat dorp ligt in het district Commewijne... en dat ligt dan weer aan de overkant van de Suriname rivier. We kregen een mooie rondleiding in het fort en ik moet toegeven dat ik meer te weten gekomen ben op deze trip dan op de vorige. Het fort heeft een hele geschiedenis achter zich met verschillende heersers.
De Fransen, Nederlanders en Engelsen hebben het allemaal meer dan eens veroverd. Het is gebouwd in een vijfhoek en een van de weinige forten die er nog zo goed uit zien. Omdat het gebied hier vrij moerassig is, zijn veel forten weggezakt. Er is ook een gevangenis waar heel at slaven in zijn weggerot om het lelijk te zeggen. We hebben een aantal cellen gezien waar ze met een man of 20 in zaten. De enige plek waar ze alleen zaten, was de isoleercel. Een klein hok met een superklein raampje waar ook nog eens een gordijntje werd voorgehangen waardoor er enkel verse lucht binnenkwam. Eenmaal per dag mocht de persoon in kwestie er uit om wat te eten en daarna mocht hij terug op zijn houten plak gaan zitten tot de volgende dag. Het moet echt verschrikkelijk zijn geweest als je daarin terecht kwam. En de minimum duur van de isoleertijd (of hoe je het ook noemt in het AN) was 7 dagen. Ik kon er niet te lang op staan kijken, want ik zag al voor me hoe het er in die tijd aan toe moet gegaan zijn.

Opweg naar Rust en Werk

Na de rondleiding gingen we terug de boot op richting de koffieplantage Rust en Werk. Daar was ik nog niet geweest. De plantage is al lang opgedoekt en de mensen leven er nu van de garnalenvangst. Die garnalen vangen ze in de sloten rond hun huizen. Het stukje over hoe die garnalen daar terechtkomen, heb ik gemist. Maar overal langs de huizen zie je houten planken liggen waarmee ze vissen. Omdat het water in de sloten te laag stond, was het er heel rustig en hebben we niemand iets zien vangen. Maar van zodra het weer een beetje regent en het water in de sloot weer wat hoger staat, gaan ze terug aan de slag. Het dorp lag er verlaten bij en ook de 'visplanken' waren helemaal nog niet schoon gemaakt. Ik vroeg de gids wat ze met die garnalen deden, maar buiten 'op eten' wist hij het niet :p.

Na deze plantage voeren we naar Fredericksdorp. En deze keer werden we niet verwelkomd door een zwerm muggen. Fredericksdorp is een heel klein dorpje met een paar woningen. Er woonde een dokter, de eigenaar van de plantage en een aantal arbeiders. Nu hebben ze alle woningen gerenoveerd en is er een hotel en kan je er dus een nachtje slapen. Meer dan een nachtje hoef je er niet te zijn, want er is niet veel te beleven. Het is er heel rustig! We hebben even de hangmatten die er lagen ingepalmd en hebben er wat gegeten. Deze keer had ik Saotosoep gekozen, dat is Javaanse (Javanen zijn afkomstig van Indonesië) kippensoep met ei, een soort frietjes en nog veel meer. Het is een zuiverende soep. Na de maaltijd kregen we nog een korte rondleiding en gingen we terug de boot op. Als afsluiter van de trip gingen we dolfijnen spotten. Na een beetje te hebben rondgedobberd, kregen we ze te zien. In totaal hebben we er een stuk of 15 gezien denk ik. Ik heb jammer genoeg geen foto's kunnen trekken omdat mijn fototoestel wat last heeft van de vochtigheid en af en toe dienst weigert. Maar ik vraag ze wel aan Julie, ze heeft er wel een paar na lang genoeg te moeten wachten.

Om een leuke dag af te sluiten, zijn we 's avonds naar het pannenkoekenhuis gaan eten met zijn drietjes. Ik had een pannenkoek met ham, salami en kaas. Mmmm.... zoals de meesten wel weten, ben ik niet zo'n pannenkoekliefhebber, maar deze ging er zonder moeite in. Eigenlijk smaken ze niet zo naar pannenkoek, meer naar pizza en dat eet ik veel liever. Daarna was het naar bed, want het was een vermoeiende dag en de volgende dag gingen we weer op trip naar... Galibi schildpadden spotten.

De ingang van de gevangenis

Om 8u 's morgens kwam het busje ons aan de Toscastraat oppikken om naar Galibi te gaan. Maar al van 's morgens vroeg liep het was fout. De man waarbij we geboekt hadden, had zich vergist van uur. We moesten al om kwart voor 8 klaarstaan, maar we waren dus niet klaar. Ja een kwartier maakt veel uit als je nog een aantal spullen bij elkaar moet zoeken :p. Niet alleen het uur bleek fout te zijn doorgegeven, ook wat we moesten mee nemen. We gingen Frans-Guyana bezoeken en hadden dus ons paspoort en wat euro's nodig. Frans-Guyana is een overzees gebied van Frankrijk en behoort nog altijd bij dat land. Het is dus eigenlijk een stukje Europa in Zuid-Amerika. Nadat we iedereen hadden opgepikt (onze groep telde uiteindelijk bijna 20 man) en na de hele stad te hebben rondgereden omdat een aantal mensen hun paspoort niet bij hadden, kon de trip beginnen.
We moesten zo'n 150km rijden naar Albini en daar zouden we de boot nemen naar Frans-Guyana waar we de gevangenis van Papillon gingen bezoeken en er wat eten. De busreis was best lang, maar wel fijn. Eindelijk ben ik een keertje over de Suriname brug gereden. Dat is de brug die Paramaribo met Commewijne verbindt. Je kan zoals we vrijdag hadden gedaan met de boot Commewijne bereiken of met de auto over de brug. De brug heeft een stijgingspercentage van 13,6% en is met de fiets bijna onmogelijk te doen. Zeker voor iemand met bijna geen conditie zoals moi dus. Ik was blij ik na 2 maanden eindelijk eens die brug over kon, zonder dat ik mijn fiets van stal moest halen. Na een busrit van iets dan 2uur kwamen we aan in Albini. En wat voor een busrit! Er waren geasfalteerde wegen, maar ook baxietwegen met meer putten dan goed berijdbare stukken. We werden meer dan een keer van links naar rechts geschud. In Albini lag het bootje of beter gezegd een wrak op ons te wachten dat ons naar de overkant zou brengen. Na een bootreisje van een dik kwartier waren we al aan de overkant. We bezochten de gevangenis waar heel wat gevangen die berecht waren in Frankrijk naartoe werden gebracht en nooit meer terug naar Frankrijk gingen. En dat had verschillende redenen. Ofwel ze kwamen vrij en bleven gewoon op Frans-Guyana of ze kwamen  na een paar jaar vrij, maar begingen ze opnieuw een misdaad en kwamen dus weer in de gevangenis terecht. Of  of.... ze kwamen nooit meer vrij.  En dan is er nog een laatste of. Of ze werden na een van de 3 eilanden in de zee gestuurd en kwamen daar nooit meer levend van. In de gevangenis van Frans-Guyana speelde zich ook het verhaal van Papillon af.  Ik had er nog nooit van gehoord, maar de meeste mannen in onze groep duidelijk wel. Er zijn boeken van verschenen en blijkbaar ook een film. Ik denk dat ik bij mijn thuiskomst toch een keertje die film ga bekijken.


Na het eten van een rotirol( ik ben er echt geen fan van, al van bij het begin), dat is een Indiaans gerecht. Een wrap gevuld met kouseband, kip en aardappel, gingen we naar Galibi varen. Jesus! Wat een tocht was dat! Ongeveer anderhalf uur met je kont op een houten bankje zitten is al geen pretje, maar tot overmaat van ramp werden we gezegend met golven. En niet van die kleintje, maar echt het grote kaliber. Toen we aankwamen op het eiland was iedereen kletsnat en kwaad. Dit was niet op voorhand gezegd en niemand was op zo'n tocht voorbereid.


Sommigen hadden hun fototoestel of gsm bij de hand, en zo'n dingen zijn niet gemaakt om nat te worden. Gelukkig werkte alle toestelen nog. Bij aankomst trok iedereen snel wat droogs aan en ging nog wat zonnen en genieten van het uitzicht. Want dat was echt de moeite! Op Galibi is er ook een mini-zoo en die zijn we meer dan eens gaan bezoeken. Ze hebben er een stekelvarken, 2 schilpadden, iets wat op een tijger gelijkt, 3 andere rare beestjes waarvan ik de naam vergeten ben en 3 superschattige doodskopaapjes die echt tam zijn. Voor je het goed en wel beseft zitten ze in je nek. Eerst schrik je je te pletter, maar ze zijn zo lief dat je er niet bang voor hoeft te zijn. Het zijn echte circusartiesten en entertainen je met veel plezier. Ik ben samen met Julie zeker 3 keer naar de zoo geweest om de aapjes te bezoeken. Toen we voor de zoveelste keer naar de zoo gingen, sprongen er meteen 2 in Julies nek. Ik had meteen door dat de 3e nog ergens in de bomen hing en keek rond om hem te zoeken. Ik vond hem maar niet en voor ik het goed en wel besefte zat hij in mijn nek. Ik schrok me dood! Het doet helemaal geen pijn als ze in je nek springen, want ze hebben geen nagels. Alleen zachte vingertjes die er net zo uitzien als die van mensen.


Ze hangen aan je broek, lopen over je armen, prutsen in je haren en zijn gek op camera's. Eigenlijk wil ik er eentje mee naar huis nemen, maar ik denk niet dat hij het in de sneeuw gaat overleven. Het fijne aan deze mini-zoo is dat de meeste dieren er gewoon los rondlopen. En als ze al in een kooi zitten, laat de eigenaar ze met veel plezier vrij zodat jij ermee op de foto kan. Je betaalt ook meer een keer 5 Srd, omgerekend is dat nog geen euro en mag zoveel keer gaan als je wil. Wat ik dus gedaan heb!

Om 19u kregen we het avondeten, weer rijst en kip. Maar het was wel lekker. Na het avondeten ging iedereen zich klaarmaken om op schildpaddentocht te gaan. Al had niemand er zin in om weer in dat bootje te moeten stappen. Gelukkig was er een beter boot ter beschikking en hadden we nu een groot zeil om over onze hoofden te doen. Dus toen we op het 'schildpaddeneiland' aankwamen, waren we lekker droog. Al van het moment dat we terug aan land kwamen, hebben we een schilpad gezien. Het beestje had ons jammer genoeg ook gezien en ging  terug de zee is. Het was volle maan en het strand was daardoor goed verlicht, dus onze zaklamp hebben we niet nodig gehad.

Mijn bed voor de nacht

We hebben die avond heel wat schildpadden gezien! Ik heb er uit de zee zien komen, gezien hoe ze hun eieren leggen (dat had ik al gezien op Matapica), hoe ze terug de zee ingaan. Ja het was meer dan de moeite waard en ik zou er uren kunnen naar kijken en vertellen! Maar ik heb al een heel verhaal geschreven dus beperk me nu tot het minumum. Over 10 dagen horen jullie wel het hele verhaal. Rond 12u 's nachts lagen we in bed en ik ben als een blok in slaap gevallen. We sliepen met zijn drieën in een kamer en hadden goeie klamboes. Het was ook een supergoeie matras,want hier in huis begin ik het wel te voelen dat ik al meer dan 2 maanden op een slechte matras met vering slaap.

Zie hoe lief!

Het ontbijt werd om 8u geserveerd. Mmm... Het was overheerlijk! Er was ei, lekkere broodjes, pannenkoeken, iets met kip, kaas. Ik heb goed gebunkerd want was bang dat het middageten weer roti zou zijn en daar had ik echt geen zin in. Plots kwam de gids aan tafel vertellen dat er 's nacht 2 schildpadden aan land waren geweest om eitjes te leggen, maar dat de lokale bevolking hoogt waarschijnlijk het nest al had leeggehaald. Schildpadeiren eten ze hier gewoon als kippeneieren, ook is het verbonden. Er had iemand ook een klein schildpadje gevonden dat helaas al dood bleek te zijn. Het was maar een paar dagen oud. Ik heb het nog proberen redden door het even in het water te leggen (je weet nooit dat het gewoon wat water nodig had), maar ik ben er niet in geslaagd om het weer tot leven te wekken. Het was echt dood :(.

Na het ontbijt, kregen we nog een rondleiding in het dorpje. Het was al van 's morgens vroeg zo warm dat ik voor die rondleiding heb gepast. In plaats daarvan heb ik me nog even op een strandstoel gezet en nog wat geslapen. Aan het water was het ook warm, maar er was nog wat wind. In het dorp helemaal niet. Rond 12u 'smiddags vertrokken we weer met de boot richting Albini waar de bus op ons stond te wachten. Deze keer verliep de boottocht zonder veel problemen. De zee was rustiger en we hadden een andere boot. Iedereen kwam dit keer zo goed als droog aan land. Eenmaal aan land hebben we ons middagmaal opgegeten en zijn we terug vertrokken naar Paramaribo. De terugweg was zoals de heenweg behoorlijk hobbelig. Maar we zijn allemaal veilig aangekomen in Paramaribo. Het was een superleuk weekend! En het was mijn laatste tripje in Suriname. Aankomend weekend is het zaterdag rustdag denk ik en zondag gaan we naar de feestje.

Veel liefs
Sanne

Chillmodus on

Dit weekend was het een rutsig weekendje. Het zonnetje scheen heerlijk en het was eigenlijk te warm voor een zware inspanning. We hadden met een paar meisjes van het huis afgesproken dat we de stad nog een keertje zouden intrekken. Zo gezegd, zo gedaan. En natuurlijk kon ik het weer niet laten om wat te kopen. In tegenstelling tot België, is het hier zo goedkoop. Voor 10euro heb je leuke en vooral originele sandaaltjes. Oké, hier in Paramaribo loopt bijna iedereen ermee rond (er zijn zeker 5 dezelfde schoenenwinkels), maar thuis zal ik lekker origineel zijn :p. Ik heb ook een paar leuke cadeautjes geshopt voor het thuisfront. Na de fysieke shopinspanning, keerden we moe maar voldaan terug naar huis. Na een heerlijk plonsje in het zwembad, viel de helft in slaap in zijn hangmat. En dat is eigenlijk niet zo uitzonderlijk. Het is hier wel vaker stil omdat iedereen (die een hangmat heeft) in slaap in gewiegd.

De übercoole struisvogel, die niet zo scherp op foto wou

' s Avonds hebben we met zijn allen lekker gebarbecued met veel groenten en vlees. Ook al ben ik thuis niet de grootste vleeseter, ik was blij dat ik eindelijk eens een lekker stukje kipsaté kon eten. Echte kipfilet zoals wij die kennen, vind je hier amper. Meestal is het hier gewoon een stuk kippenbil met behoorlijk wat vet aan. Ja, ook hier speel ik de chirurg als het op vetstukjes aankomt :p. 

Een van de losgeslagen aapjes

Zondag zijn we naar de dierentuin geweest. Al bij aankomst voelde ik me weer kind. De aapjes alleen al waren superschattig. De dierentuin hier is niet echt groot en zoveel beesten hebben ze nu ook weer niet. In minder dan een uur ben je rond, al deden wij er iets langer over. Ik denk dat we al een uur bij de aapjes zijn blijven staan. Die zijn zo schattig! Er waren er een paar die bovenop hun kooi zaten in plaats van er in. In Suriname is alles mogelijk! Ze waren de publiekstrekkers bij uitstek. En het was alsof ze het wisten, de ene poseerde gewillig voor de foto's, terwijl de andere boven op zijn kooi stond te springen. Hilarisch! Dit zou je bij ons in de Zoo van Antwerpen nooit tegenkomen. Voor de rest was er niet zoveel. Een tijger in een veel te kleine kooi, een paar pauwen, schildpadden, krokodillen die meer leken op wassenbeelden in Madame Tussaud dan echte beesten, konijnen, ezels... De dierentuin hier lijkt buiten die paar wilde dieren, meer op de kinderboederij. En een weetje, een wit konijn heet hier niet gewoon een wit konijn. Nee ze noemen het in het Surinaams een bakra konkoni of een Europees konijn. We kwamen allemaal niet meer bij van het lachen. Omdat het wit ziet, noemen ze het dus maar gewoon een blank konijn. Wat een mooi compliment! 

Het 'Bakra' konijn

Maar we hebben ons wel geamuseerd. We hebben een paar keer goed gelachen en met elkaar de 'zot' gehouden :p. Zondagavond hebben we de rest van het bbqvlees opgegeten. Een heerlijk stuk rib die de hele dag in de marinade had gelegen. Mmmm.... Na het eten lag weer iedereen in zijn hangmat te chillen, het was dus een echt 'chill'weekend. 

Volgend weekend zal heel wat actiever worden, want dan is Julie hier met haar papa en gaan we schildpadden spotten op Galibi. Wordt vervolgt...

Veel liefs

Sanne

It looks like cola, sweet sweet cola

Vorige week hadden we het plan opgevat om dit weekend naar White Beach te gaan. Lekker zonnen op een wit strand met palmbomen en euhm grijs water dat er uitziet als onze Noordzee. Zoals ik al zei, we hadden dat plan opgevat, maar onze zaterdag zag er iets anders uit. Een aantal van ons hadden niet echt zin om te gaan braden op het strand, allez braden. Het was gisteren totaal geen strandweer eigenlijk. Dus gingen we met de Tosca's naar de Colakreek. Onze taxichauffeur was meer dan een halfuur te laat en dat vonden we niet zo fijn. Maar eenmaal onderweg waren we dat snel vergeten en was het weer gieren en lachen. 

Cola! 

In Suriname heeft men de gewoonte om dingen te noemen zoals ze eruit zien. White Beach omdat het een wit strand heeft, dus Colakreek omdat het water er uit ziet als cola. Na een ritje van ongeveer een uur kwamen we aan bij de kreek. Het weer zat niet echt mee, dus namen we maar een hutje zodat we bij een nieuwe regenbui niet al onze spullen bij elkaar moesten rapen om snel te gaan schuilen. En dat bleek uiteindelijk het beste idee van de dag te zijn! 

Nadat iedereen een beetje geïnstalleerd was, gingen we eens kijken of de Surinamers wel de juiste naam aan de kreek hadden gegeven. Want vanaf de kant zag het water er helemaal niet uit al cola. Maar de inwoners hebben gelijk, het water is  echt cola als je er in spettert. We hadden er niet de warmste dag uitgekozen dus het werd een verfrissende duik in het colawater. 

Een beetje verder langs de kant waren Surinaamse mannen muziek aan het maken. Dat maakte het wel extra leuk, wat muziek op de achtergrond en het werkte aanstekelijk. Als je zo'n muziek hoort, kun je bijna niet anders dan lekker mee bewegen. Maar omdat wij bakra's (blanken) zijn, hebben we mooi wat in het water staan shaken, terwijl er een groepje Surinaamse vrouwen gewoon ging rond dansen. Het was een aangenaam spektakel om naar te kijken. Helaas begon het weer te regen en liepen we snel terug naar ons droge hutje. 

De gekke bende!

Iedereen was behoorlijk moe, dus werd het voor de rest van de middag rusten. Wat hangmatten, een boek lezen, Yatzee spelen... Toen we rustig waren, kwam er een Nederlandse man op ons af met lekker, verse manja's (voor ons Belgen zijn dat mango's). Hij had ze uit de tuin van zijn schoonvader gehaald en had er wat over. En die kregen we zomaar! Ze waren superlekker! Zo lekker kun je ze hier niet krijgen bij de fruitboeren langs de weg. Ondanks het weer, was het dus een fijne dag :).

Veel liefs

Sanne

In de jungle, the mighty jungle

Het is alweer een week geleden dat ik iets van me heb laten horen. Tijd dus voor een update! Ik had jullie verteld dat ik de jungle zou intrekken en voor jullie gaan denken dat ik ben opgegeten door een of ander groot beest wil ik jullie even gerust stellen :). Ik heb het (met veel moeite) overleefd!

Ons busje, maar even met een andere chauffeur

Maar ik zal bij het begin van de dag beginnen. Om 5u 's morgens moest ik uit bed, want om kwart voor 6 kwam het busje dat ons naar Brownsberg zou brengen, ons ophalen. Na een zware stageweek deed het wel wat pijn om zo vroeg uit bed te moeten, maar voor een tocht door de jungle, klaag je daar niet over. Het was zo spannend! Overal ter wereld kappen ze het tropisch regenwoud en ik zou er gewoon door gaan lopen. Ik was dus vol verwachting. Toen iedereen klaar was om te vertrekken stapten we allemaal met kleine oogjes, maar veel zin in het busje. We hadden zelf een gids en bus geregeld om de kosten tot het minimum te beperken. Touroperators hier profiteren behoorlijk van de stagiairs en vragen dan ook veel geld om de jungle in te trekken. Uiteindelijk zijn wij voor een goeie 11euro op trip geweest, terwijl je onder de 90 euro niet op de Brownsberg geraakt. Het enige wat we moesten doen, was voor ons eigen eten zorgen. We koken bijna iedere avond zelf, dus dat vormde ook geen groot probleem. Oh en we moesten ons toegangsticket zelf kopen daar, maar dat was maar amper 4,50 euro. Daar ga je ook geen boterham minder voor eten hé ;).
Dus we zijn heel goedkoop met zijn 20 op uitstap geweest! Het leek wel of we op schoolreis gingen :p.

De weg naar base camp

Na een rit van 130 kilometer kwamen we aan, aan de voet van de Brownsberg. We lieten de geasfalteerde weg achter ons en reden verder op een terracottakleurige weg van modder en zand. Gelukkig had was het de dagen voor onze trip droog geweest waardoor de weg redelijk goed berijdbaar was. Naarmate we dieper het bos in reden, werd het vochtiger en de weg wat gladder. We hebben ons busje wel een paar keer voelen schuiven, maar dat maakte het allemaal nog spannender. Een dik uur en half nadat we de highway achter ons lieten, kwamen we aan bij het begin van de tocht. Voor we de echte jungle in trokken, ging iedereen nog een keertje naar het toilet. Dat raadde de gids ons zeker aan, want je kan in de jungle niet zomaar je broek naar beneden trekken. De kans bestaat dat er wel een of ander beest trek heeft in blanke billen :p.
Na het toiletbezoek was iedereen klaar voor de tocht. Rond 10u trokken we eindelijk het oerwoud in. Het was adembenemend mooi! Je voelt je er zo klein en je komt ogen te kort. Je hoort af en toe enge geluidjes en ziet rare bomen. Zo is er een boom die ze hier de telefoonboom noemen. Als je met een stok op de stam klopt, kunnen ze dat tot 4km ver horen. En het grappige is, als je er op klopt, hoor je in de verte dat er een vogeltje op reageert. Dat is blijkbaar de politievogel omdat zijn gesjiep lijkt op een sirene van een politiewagen. Met de nodige uitleg van de gids, trokken we steeds verder het oerwoud in op weg naar de Irene waterval.

De vogelspin die uit zijn hol kroop

Onderweg kwamen we kikkers tegen en plots stopte onze gids bij een plek waar hij het hol van een vogelspin had ontdekt. Met een takje tikte hij op het hol en na een aantal seconden kwam daar een spin uit. Iiieeww wat zijn dat enge beesten! Hij probeerde de spin te pakken zodat we ze allemaal eens konden vastnemen en een übercoole, stoere foto konden trekken. Maar gelukkig, ja gelukkig want ik had niet het lef om dat beest van te nemen, slaagde hij er niet in het beest op te pakken. Dus trokken we verder op weg naar de grote waterval. De tocht was behoorlijk zwaar en de weg er naartoe was glad. Bijna iedereen is wel een keertje uit gegleden of toch bijna. Hier en daar hier er een touw(tje) waar je je even aan kon vastklampen, maar voor de rest was het heel goed uitkijken waar je je voeten neerzette. Uiteindelijk haalde we de Irenewaterval. Het uitzicht was prachtig! Het is fantastisch hoe zoiets natuurlijks kan ontstaan. En opnieuw voelde ik me zo klein... Omdat het een zware tocht was en de terugweg nog zwaarder zou worden, zijn we een tijdje bij de waterval gebleven. Het was er heerlijk fris en we waren bezweet dus trokken we snel onze schoenen uit en liepen we met zijn allen het frisse water in. Het was heerlijk! En ongelofelijk hoeveel kracht zo'n waterval heeft. We hadden nog een zware tocht voor de boeg en aten we na de verfrissende duik onze boterhammetje op met achter ons het naar vallende water. Het is wel een machtig gevoel als je daar op een steen zit te eten terwijl je het water voelt spetteren...

Nadat we allemaal weer fris en monter waren, vertrokken we terug. En zoals de gids had voorspelt, was het een zware terugtocht. De lucht is er zo vochtig en warm dat adem halen niet altijd zo makkelijk is. Zeker niet als je niet over een topconditie beschikt. Ik heb daar in de jungle ontdekt dat ik dringend weer moet gaan sporten. Nog een les geleerd hier :p. Op de terugweg zouden we stoppen bij een kleinere waterval. Maar terwijl de meesten hem wel hebben gezien, heb ik daarvoor moeten passen. Ik had zoveel moeite met ademhalen en de weg naar de Leowaterval was kort maar krachtig zei de gids. En volgens hem was het beter dat ik rustig terug naar de base camp wandelde. Zo gezegd, zo gedaan. Samen met Tine ben ik op het gemak terug gekeerd. En we zijn veilig en wel terug aangekomen op base camp, al hebben we er wel heel lang over gedaan. Omdat ik om de 5 minuten moest stoppen om toch wat lucht binnen te krijgen, leek het alsof ik uren onderweg was.  Ik vind het jammer dat ik die andere waterval gemist heb, maar je moet nu eenmaal naar je lichaam luisteren. En als een ervaren gids je al aanraadt om het toch maar niet te doen, kun je beter luisteren. Het leuke is wel dat wij tweeën aapjes hebben gezien en de rest niet. We liepen rustig verder toen we plots iets hoorde bewegen. We keken in het rond, maar zagen niets. Heel voorzichtig liepen we verder en keken we om ons heen. Plots zagen we iets met een zwarte staart niet ver van ons. Tine ging kijken en het bleken 5 aapjes te zijn. Toen we er een foto van wilde maken, waren ze al uit het zicht verdwenen. Jammer, maar helaas. Ik heb ze gezien, maar kan het dus niet bewijzen.

Irene

Toen Tine en ik terug bij het begin waren en eindelijk neer zaten, kwam de rest al aan. Dat bewijst maar eens hoe traag wij wel niet zijn geweest. Nadat iedereen een beetje op adem was gekomen en wat had gedronken, hebben we nog een kleine wandeling gemaakt naar een plek waar we een heel mooi uitzicht hadden over het tropisch regenwoud. Op de terugweg naar de bus, begon het lichtjes te regen. En dat vonden we niet zo fijn, ook de gids niet. Want regen betekende gladde wegen. Al kon de gids er toch om lachen en hield de moed erin met " Mensen je hoeft niet bang te zijn, naar beneden raak je altijd. Je weet alleen niet waar je aankomt en hoeveel bomen je raakt".

Om een uur of 5 gingen we terug naar huis, want we moesten voor dat het donker werd, het woud uit. Zoals gedacht lag de weg er gladder bij dan in de heenweg en voelden we meer dan eens de bus schuiven. Maar we hadden een hele goeie buschauffeur die ons via de bestaande weg heelhuids beneden bracht. De terugweg naar huis verliep heel rustig. De actieve bende die we tijdens de dag waren, was weg. Iedereen lag heerlijk te slapen, want we waren natuurlijk heel vroeg moeten opstaan. Om 20u werden we afgezet bij ons huisje en was iedereen weer klaarwakker. De thuisblijvers hadden lekkere hamburgers voor ons voorzien en nadat we hadden gegeten, deed iedereen nog een powernap om nadien nog eens het Surinaamse nachtleven te ontdekken.

De echte jungle

Om jullie toch een ideetje te geven van hoe de jungle er in het echt uitziet.... Nog een laatste foto! De rest van de foto's zien jullie wel als ik terug in het koude, natte België ben.

Veel liefs
Sanne

Verlengd weekend

Hallo allemaal,

Het is al even geleden dat ik iets van me heb laten horen. Dus tijd voor een update! Ik ben hier nu al 5 weken en het is nog altijd even fantastisch. De tijd vliegt hier voorbij. Door de week zit ik op stage en heb ik dus niet zoveel tijd om Suriname echt te verkennen. Maar gelukkig zijn daar weekend voor! En die benut ik optimaal. Alhoewel we vorig weekend een rustweekend hebben gehouden. En het was verlengd weekend, iedereen was vrij. Alles kon en niets moest.

Vrijdag zijn we met zijn allen gezellig iets gaan eten bij Jiji's aan de Waterkant. Je kunt er heerlijk eten voor een studentenprijsje. En aan de Waterkant heb je een mooi uitzicht over de Surinamerivier. Na ons lekkere etentje, zijn we voor de verandering weer even naar t'Vat geweest. We hebben er wat gedronken en besloten om nog eens lekker te gaan dansen in Touché. Een paar mensen van onze groep waren moe en gingen naar huis. Alleen de diehards bleven over :p. Met zijn zevenen gingen we de dansvloer onveilig maken. Zes meiden en hun bodyguard. We hebben heerlijk gedanst en zijn amper lastig gevallen deze keer. Ik durf er mijn hand voor in het vuur steken dat Jelle, onze huisgenoot EN bodyguard daar voor iets tussen zat. Het was een leuke avond, maar plots ging het licht uit.
De dag erna heeft iedereen lekker uitgeslapen en hebben we een dagje 'zwembadhangen' gehouden. We waren allemaal kapot van de vermoeiende stage en het avondje uit.


's Zaterdagavond hebben we gekookt en allemaal samen gezellig gegeten. Daarna was het 'hangmatten'. Ja dat is hier een werkwoord. En ik ben van plan om het ook in België te introduceren. Alleen...het weer in ons land laat het niet toe om dat zoals hier buiten te doen, maar we hebben het hier geprobeerd en je kunt ook lekker chillen als je hangmat binnen hangt ;). Ook zondag was een rustdagje en dus ongeveer hetzelfde verhaal als zaterdag.

Omdat we al het hele weekend aan het zwembad hadden gehangen, wilde we maandag eens wat anders doen. We belden een Taxi en gingen naar Overbridge. Zon, een groot meer en strand... Het was er zalig! Al moesten we af en toe wel even vluchten voor een regenbui. Maar dat deerde niet. Het was een lekker relax dagje en ik ben een beetje bij gebruind. Niet veel, maar het is iets hé. Eigenlijk ben ik nog behoorlijk wit voor 5 weken Suriname. Alhoewel ik daar weinig aan kan doen, het weer was de eerste weken niet zo super. Nu is de droge periode eindelijk aangebroken. Nu kunnen we ieder weekend droog op trip. En dat ga ik zeker doen!


Het is nu vrijdagavond en dat wil zeggen dat het volgende weekend begonnen is. Morgen gaan we naar Brownsberg. Dus de kans is groot dat mijn volgende blogje niet zo lang op zich zal laten wachten als deze.

Tot de volgende!
Veel liefs
Sanne

Op een onbewoond eiland

Dit weekend zijn we schildpadjes gaan spotten op Matapatica. Een eiland op zo'n 3u varen van Paramaribo. Dus je kunt al raden hoe lang wij op een boot hebben gezeten dit weekend.

Pitstop Fredericksdorp

We zijn zaterdagmorgen om 10u vertrokken met de auto richting Leonsberg. Daar lag de taxiboot die we vorig weekend ook al hadden, op ons te wachten. Hij bracht ons naar de suikerplantage van Fredericksdorp. Al hebben we niet veel van een plantage of wat daar op trek gezien. Toen we aan wal gingen werden we verwelkomd door een zwerm muggen en een regenbui. Snel doorlopen en gaan schuilen was de boodschap. Gelukkig konden we schuilen bij het plaatselijke restaurantje en daar kregen we een heerlijk flesjes versgeperst grapefruitsap aangeboden. Mmmm... Het mijne was iets te snel leeg naar mijn zin. Na de korte vitaminekuur stapten we verder door het dorp. De muggen waren verschrikkelijk aanvallend en we werden de hele tijd koel gehouden door een lichte regen. Het dorpje zelf is maar een wip groot, maar ligt vlak naast een ander dorpje. Daar gingen we bij de plaatselijke bevolking, een hele lieve vrouw die heerlijk kan koken, eten. Ze had een indiaanse specialiteit, roti klaargemaakt. Dat is goed gekruide kip en aardappeltjes met kouseband, een Surinaamse groente die eigenlijk al mijn oren uit komt omdat ze het gewoon in alles draaien. Na het lekker eten, stapten we in een smal houten bootje dat ons naar Matapatica bracht. Het waren dezelfde bootjes als waarmee we kaaimannen zijn gaan vangen. Behoorlijk smal en met een houten bankje. Maar zit maar eens een uurtje stil op een houten bank... Mijn kont deed er behoorlijk zeer van na een tijdje. En dan heb ik ook nog eens het probleem dat stilzitten niet zo mijn ding is, ja dat boottochtje vond ik niet zo leuk.

Onderweg naar Matapica

Het strand 

Maar toen we na een uurtje stilzitten eindelijk aankwamen was het mooi. Het is een zo goed al verlaten eiland waar enkel mensen komen die 's nachts op schildpaddenjacht gaan. Eigenlijk is het een grote zandbank met een paar hutjes op en heel veel bos. Sommige van die hutjes zijn helemaal vervallen, anders zitten bijna tot aan hun dak in het zand. Hier hebben ze wel wat last van verzanding. De gids vertelde dat ze om de zoveel tijd de 'hangmathutjes' en toilet moeten verplaatsen omdat ze anders niets meer hebben. We hingen onze hangmatten op, want we sliepen die nacht in een hangmat. En ik moet toegeven, ik vreesde voor rugpijn en dat ik 's ochtends op de grond zou wakker worden, maar dat is allemaal niet gebeurd. Ik heb heerlijk geslapen, al was het kort. Het toilet was heel primitief. En echte wc zoals wij die kennen was er niet. Juist de pot was er, supervuil, en een emmer om het 'door te spoelen'. Douchen moest je met een bekertje doen. Er stond een grote regenwaterton met een klein kraantje dat zo goed als bijna in het zand begraven was. Het was dus een weekendje back to basics.
Raar en je voelt je supervies, maar het doet je wel eens beseffen wat je thuis allemaal van luxe hebt. Zo tot zover het filosofisch gedeelte.

In de namiddag nadat alle hangmatten opgehangen waren en iedereen zeker was dat zijn klamboe goed hing, hebben we op het strand spelletjes gespeeld. Een gedeelte van de groep toch, ik heb het voor een keertje aan me voorbij laten gaan, wegens te tam :p. Toen iedereen uitgespeeld en vooral uit gelachen was, gingen we aan tafel. Met een bootje had iemand van het dichtsbijzijnde dorp, lees het dorpje was we eerder hadden gegeten, eten voor ons gebracht. Weer was het klaargemaakt door die mevrouw van het middageten. Dit keer schafte de pot, bami met kip en alweer kouseband. Ik denk niet dat ik kouseband echt ga missen als ik hier weg ben. Na het avondeten maakte iedereen zich klaar voor de tocht. We smeerden ons in met tropical bush, het Surinaamse product tegen de muggen, trokken lange kleren aan en een aantal onder ons checkte hun zaklampen.

Onze bedden

Als iedereen klaar was, vertrokken we vol spanning. Iedereen had er zin in! Tot we in het bos kwamen en meteen weer aangevallen werden door...Muggen. Die beesten daar waren zoveel agressiever dan hier in de stad. Sloeg je op je arm, had je zeker een stuk of 20 muggen neergeslagen. Gelukkig was ik voorbereid en had ik een goeie lange broek aan en mijn regenjasje. Iemand hier heeft me verteld dat een regenjas het enige is waar ze niet doorheen prikken. Door al de rest wel! Heb je een dikke jeans aan, wees dan ook maar zeker dat je er hebt. Echt niet normaal. Het was een lange tocht in het donker door afwisselend bos en open strand. Die strandwandelingen waren een godsgeschenk. Even geen last van die vervelende muggen en je kon doorstappen zonder moeite. Want in de bossen hier, heb je heel veel planten die op de grond groeien. De kans dat je languit op je bek ging omdat je voet bleef haperen achter een wortel, was behoorlijk groot. Na meer dan 2 uur stappen, kwamen we steeds dichterbij de schildpadden. Alleen... voor ons zag je een spoor van een stroper. Een fietsspoor met daarnaast voetstappen...De stropers hier gaan opzoek naar de eitjes van de schildpad en verkopen die dan voor 1srd per stuk. Omgerekend, zo'n 22eurocent per stuk. Als je weet dat een schildpad tussen de 100 à 150 eieren legt... weet je waarom ze het doen. Ze verkopen de eieren aan mensen die ze dan opeten. Iets wat ik helemaal niet snap, hoe je een bedreigde diersoort kunt opeten, maar kom. Ik heb er de hele nacht over nagedacht en snap het nog steeds niet. Dus tijd om er mee te stoppen.

De schildpad en haar eieren

Plots zagen we een spoor dat vanuit de zee kwam. Eindelijk zouden we een schildpad zien! Maar die schildpad had ons duidelijk zien of horen aankomen en besloot om iets verder het bos in te kruipen om daar in alle rust haar eitjes te kunnen leggen. Eenmaal die schildpad een plaatsje heeft gevonden, graaft ze een groot gat. Ik was toch wel geschrokken hoe groot zo'n beest kan zijn. Het zijn hier niet de schildpadjes die je thuis in een aquarium houdt, maar echt schildpadden van bijna één meter die gerust 60 tot 80 kg kunnen wegen. De gids zei ons dat we geduld moesten hebben en we maar op het strand stil moesten zijn, zodat die schildpad zonder gestoord te worden, haar put kon graven. Ik weet niet precies hoe lang we daar hebben zitten wachten, maar het was meer dan een uur. We hebben ons bezig gehouden met languit op het strand liggen onder de maneschijn en verhaaltjes vertellen. Uiteindelijk was het dan zover en mochten we naar de schildpad gaan kijken. Jezus, wat een geweldig beest! Het was best raar om er naar te kijken. Dat beest ligt daar te bevallen en wij stonden er met een man of 30 op te kijken. De dames onder ons hadden zoiets van 'leuk om te zien, maar ik zou niet graag in haar plaats zijn. Lig jij daar maar een te bevallen terwijl 30 man staat te kijken...'. Maar het was mooi om toch een gezien te hebben. Helaas voor diegene die ik beloofd had een schildpad naar het te noemen. Die beesten die ik gezien heb, waren iets te groot om vast te nemen, ermee op de foto te gaan en hen een naam te noemen. Maar ik heb wel elk een eitje naar jullie genoemd. Met een beetje geluk, wordt dat eitje binnenkort een mooie schildpad met jou naam :). Even later hoorde onze gids dat een beetje verder ook een schildpad haar eitjes aan het verstoppen was. We besloten even te gaan kijken, dan kon het beestje waar wij nu bijstonden rustig verder haar ding doen. Want dat is niet op een twee drie gedaan. Om eerlijk te zijn, de 2e schildpad vond ik niet zo speciaal meer als de eerste. Na een halfuurtje gingen we nog eens kijken hoe het bij die eerste schildpad zat. Zij was ondertussen haar eitjes aan het begraven op een grappige manier. Met haar vinnen vult ze de put die ze eerder had gegraven. Als haar eitjes bedekt zijn probeert ze de kuil die ze had gemaakt met haar zware lichaam, ook weer plat te maken. Op die manier weet niemand waar haar eitjes liggen. Maar dat dichtmaken lukte niet zo prima. Ze gooide het zand achter zich waardoor er een hoopje ontstond en wie te dicht in de buurt kwam een zandstraal over zich heen kreeg. We wilden nog wachten om te zien hoe die schildpad terug de zee in ging, maar het was al na 1uur 's nachts en we moesten nog een hele weg terug. 

De achterkant van de schildpad

 En maar best dat we niet gewacht hebben! Na een dikke 2uur stappen door hetzelfde verschrikkelijke bos vol muggen, kwamen we aan bij ons kamp. We zaten nog geen 5minuten neer of het begon keihard te regenen. Daar ging ons kampvuur. Helaas niets aan te doen. Een deeltje van de groep besliste de hangmat in te kruipen, het andere deel ging nog wat drinken en verhalen vertellen. Rond 4u 's nachts lag iedereen in zijn hangmat en ging lekker slapen. Bijna iedereen heeft zonder al te veel problemen goed geslapen. Alleen Iris niet, die wil nooit meer in een hangmat. Ik ben een paar keer wakker geworden door gesnurk van iemand en door een vogel die het leuk vond om de hele tijd op en neer onder het afdak heen te fladderen, maar voor de rest had ik geen problemen. Om 10u was iedereen wakker en hebben we onze bedden afgebroken en ingepakt voor de terugvaart. Het had de hele nacht geregend en ook toen we vertrokken regende het heel hard. Het was een natte tocht terug naar huis en iedereen was behoorlijk moe. We zijn nog even gestopt bij die goeie kokkin voor een hapje en een drankje en zijn daarna huiswaarts gekeerd. Doorweekt en doodop zijn we om 3u in de namiddag thuisgekomen en de meesten hebben meteen een middagdutje gedaan. Nu is het 22u en iedereen ligt al onder de wol. Ik wilde eerst nog dit leuke weekend met jullie delen en ga nu ook lekker slapen. Het was een fantastisch weekend! Alleen was het veel te kort!

Veel liefs
Sanne