Op een onbewoond eiland

Dit weekend zijn we schildpadjes gaan spotten op Matapatica. Een eiland op zo'n 3u varen van Paramaribo. Dus je kunt al raden hoe lang wij op een boot hebben gezeten dit weekend.

Pitstop Fredericksdorp

We zijn zaterdagmorgen om 10u vertrokken met de auto richting Leonsberg. Daar lag de taxiboot die we vorig weekend ook al hadden, op ons te wachten. Hij bracht ons naar de suikerplantage van Fredericksdorp. Al hebben we niet veel van een plantage of wat daar op trek gezien. Toen we aan wal gingen werden we verwelkomd door een zwerm muggen en een regenbui. Snel doorlopen en gaan schuilen was de boodschap. Gelukkig konden we schuilen bij het plaatselijke restaurantje en daar kregen we een heerlijk flesjes versgeperst grapefruitsap aangeboden. Mmmm... Het mijne was iets te snel leeg naar mijn zin. Na de korte vitaminekuur stapten we verder door het dorp. De muggen waren verschrikkelijk aanvallend en we werden de hele tijd koel gehouden door een lichte regen. Het dorpje zelf is maar een wip groot, maar ligt vlak naast een ander dorpje. Daar gingen we bij de plaatselijke bevolking, een hele lieve vrouw die heerlijk kan koken, eten. Ze had een indiaanse specialiteit, roti klaargemaakt. Dat is goed gekruide kip en aardappeltjes met kouseband, een Surinaamse groente die eigenlijk al mijn oren uit komt omdat ze het gewoon in alles draaien. Na het lekker eten, stapten we in een smal houten bootje dat ons naar Matapatica bracht. Het waren dezelfde bootjes als waarmee we kaaimannen zijn gaan vangen. Behoorlijk smal en met een houten bankje. Maar zit maar eens een uurtje stil op een houten bank... Mijn kont deed er behoorlijk zeer van na een tijdje. En dan heb ik ook nog eens het probleem dat stilzitten niet zo mijn ding is, ja dat boottochtje vond ik niet zo leuk.

Onderweg naar Matapica

Het strand 

Maar toen we na een uurtje stilzitten eindelijk aankwamen was het mooi. Het is een zo goed al verlaten eiland waar enkel mensen komen die 's nachts op schildpaddenjacht gaan. Eigenlijk is het een grote zandbank met een paar hutjes op en heel veel bos. Sommige van die hutjes zijn helemaal vervallen, anders zitten bijna tot aan hun dak in het zand. Hier hebben ze wel wat last van verzanding. De gids vertelde dat ze om de zoveel tijd de 'hangmathutjes' en toilet moeten verplaatsen omdat ze anders niets meer hebben. We hingen onze hangmatten op, want we sliepen die nacht in een hangmat. En ik moet toegeven, ik vreesde voor rugpijn en dat ik 's ochtends op de grond zou wakker worden, maar dat is allemaal niet gebeurd. Ik heb heerlijk geslapen, al was het kort. Het toilet was heel primitief. En echte wc zoals wij die kennen was er niet. Juist de pot was er, supervuil, en een emmer om het 'door te spoelen'. Douchen moest je met een bekertje doen. Er stond een grote regenwaterton met een klein kraantje dat zo goed als bijna in het zand begraven was. Het was dus een weekendje back to basics.
Raar en je voelt je supervies, maar het doet je wel eens beseffen wat je thuis allemaal van luxe hebt. Zo tot zover het filosofisch gedeelte.

In de namiddag nadat alle hangmatten opgehangen waren en iedereen zeker was dat zijn klamboe goed hing, hebben we op het strand spelletjes gespeeld. Een gedeelte van de groep toch, ik heb het voor een keertje aan me voorbij laten gaan, wegens te tam :p. Toen iedereen uitgespeeld en vooral uit gelachen was, gingen we aan tafel. Met een bootje had iemand van het dichtsbijzijnde dorp, lees het dorpje was we eerder hadden gegeten, eten voor ons gebracht. Weer was het klaargemaakt door die mevrouw van het middageten. Dit keer schafte de pot, bami met kip en alweer kouseband. Ik denk niet dat ik kouseband echt ga missen als ik hier weg ben. Na het avondeten maakte iedereen zich klaar voor de tocht. We smeerden ons in met tropical bush, het Surinaamse product tegen de muggen, trokken lange kleren aan en een aantal onder ons checkte hun zaklampen.

Onze bedden

Als iedereen klaar was, vertrokken we vol spanning. Iedereen had er zin in! Tot we in het bos kwamen en meteen weer aangevallen werden door...Muggen. Die beesten daar waren zoveel agressiever dan hier in de stad. Sloeg je op je arm, had je zeker een stuk of 20 muggen neergeslagen. Gelukkig was ik voorbereid en had ik een goeie lange broek aan en mijn regenjasje. Iemand hier heeft me verteld dat een regenjas het enige is waar ze niet doorheen prikken. Door al de rest wel! Heb je een dikke jeans aan, wees dan ook maar zeker dat je er hebt. Echt niet normaal. Het was een lange tocht in het donker door afwisselend bos en open strand. Die strandwandelingen waren een godsgeschenk. Even geen last van die vervelende muggen en je kon doorstappen zonder moeite. Want in de bossen hier, heb je heel veel planten die op de grond groeien. De kans dat je languit op je bek ging omdat je voet bleef haperen achter een wortel, was behoorlijk groot. Na meer dan 2 uur stappen, kwamen we steeds dichterbij de schildpadden. Alleen... voor ons zag je een spoor van een stroper. Een fietsspoor met daarnaast voetstappen...De stropers hier gaan opzoek naar de eitjes van de schildpad en verkopen die dan voor 1srd per stuk. Omgerekend, zo'n 22eurocent per stuk. Als je weet dat een schildpad tussen de 100 à 150 eieren legt... weet je waarom ze het doen. Ze verkopen de eieren aan mensen die ze dan opeten. Iets wat ik helemaal niet snap, hoe je een bedreigde diersoort kunt opeten, maar kom. Ik heb er de hele nacht over nagedacht en snap het nog steeds niet. Dus tijd om er mee te stoppen.

De schildpad en haar eieren

Plots zagen we een spoor dat vanuit de zee kwam. Eindelijk zouden we een schildpad zien! Maar die schildpad had ons duidelijk zien of horen aankomen en besloot om iets verder het bos in te kruipen om daar in alle rust haar eitjes te kunnen leggen. Eenmaal die schildpad een plaatsje heeft gevonden, graaft ze een groot gat. Ik was toch wel geschrokken hoe groot zo'n beest kan zijn. Het zijn hier niet de schildpadjes die je thuis in een aquarium houdt, maar echt schildpadden van bijna één meter die gerust 60 tot 80 kg kunnen wegen. De gids zei ons dat we geduld moesten hebben en we maar op het strand stil moesten zijn, zodat die schildpad zonder gestoord te worden, haar put kon graven. Ik weet niet precies hoe lang we daar hebben zitten wachten, maar het was meer dan een uur. We hebben ons bezig gehouden met languit op het strand liggen onder de maneschijn en verhaaltjes vertellen. Uiteindelijk was het dan zover en mochten we naar de schildpad gaan kijken. Jezus, wat een geweldig beest! Het was best raar om er naar te kijken. Dat beest ligt daar te bevallen en wij stonden er met een man of 30 op te kijken. De dames onder ons hadden zoiets van 'leuk om te zien, maar ik zou niet graag in haar plaats zijn. Lig jij daar maar een te bevallen terwijl 30 man staat te kijken...'. Maar het was mooi om toch een gezien te hebben. Helaas voor diegene die ik beloofd had een schildpad naar het te noemen. Die beesten die ik gezien heb, waren iets te groot om vast te nemen, ermee op de foto te gaan en hen een naam te noemen. Maar ik heb wel elk een eitje naar jullie genoemd. Met een beetje geluk, wordt dat eitje binnenkort een mooie schildpad met jou naam :). Even later hoorde onze gids dat een beetje verder ook een schildpad haar eitjes aan het verstoppen was. We besloten even te gaan kijken, dan kon het beestje waar wij nu bijstonden rustig verder haar ding doen. Want dat is niet op een twee drie gedaan. Om eerlijk te zijn, de 2e schildpad vond ik niet zo speciaal meer als de eerste. Na een halfuurtje gingen we nog eens kijken hoe het bij die eerste schildpad zat. Zij was ondertussen haar eitjes aan het begraven op een grappige manier. Met haar vinnen vult ze de put die ze eerder had gegraven. Als haar eitjes bedekt zijn probeert ze de kuil die ze had gemaakt met haar zware lichaam, ook weer plat te maken. Op die manier weet niemand waar haar eitjes liggen. Maar dat dichtmaken lukte niet zo prima. Ze gooide het zand achter zich waardoor er een hoopje ontstond en wie te dicht in de buurt kwam een zandstraal over zich heen kreeg. We wilden nog wachten om te zien hoe die schildpad terug de zee in ging, maar het was al na 1uur 's nachts en we moesten nog een hele weg terug. 

De achterkant van de schildpad

 En maar best dat we niet gewacht hebben! Na een dikke 2uur stappen door hetzelfde verschrikkelijke bos vol muggen, kwamen we aan bij ons kamp. We zaten nog geen 5minuten neer of het begon keihard te regenen. Daar ging ons kampvuur. Helaas niets aan te doen. Een deeltje van de groep besliste de hangmat in te kruipen, het andere deel ging nog wat drinken en verhalen vertellen. Rond 4u 's nachts lag iedereen in zijn hangmat en ging lekker slapen. Bijna iedereen heeft zonder al te veel problemen goed geslapen. Alleen Iris niet, die wil nooit meer in een hangmat. Ik ben een paar keer wakker geworden door gesnurk van iemand en door een vogel die het leuk vond om de hele tijd op en neer onder het afdak heen te fladderen, maar voor de rest had ik geen problemen. Om 10u was iedereen wakker en hebben we onze bedden afgebroken en ingepakt voor de terugvaart. Het had de hele nacht geregend en ook toen we vertrokken regende het heel hard. Het was een natte tocht terug naar huis en iedereen was behoorlijk moe. We zijn nog even gestopt bij die goeie kokkin voor een hapje en een drankje en zijn daarna huiswaarts gekeerd. Doorweekt en doodop zijn we om 3u in de namiddag thuisgekomen en de meesten hebben meteen een middagdutje gedaan. Nu is het 22u en iedereen ligt al onder de wol. Ik wilde eerst nog dit leuke weekend met jullie delen en ga nu ook lekker slapen. Het was een fantastisch weekend! Alleen was het veel te kort!

Veel liefs
Sanne