In de jungle, the mighty jungle

Het is alweer een week geleden dat ik iets van me heb laten horen. Tijd dus voor een update! Ik had jullie verteld dat ik de jungle zou intrekken en voor jullie gaan denken dat ik ben opgegeten door een of ander groot beest wil ik jullie even gerust stellen :). Ik heb het (met veel moeite) overleefd!

Ons busje, maar even met een andere chauffeur

Maar ik zal bij het begin van de dag beginnen. Om 5u 's morgens moest ik uit bed, want om kwart voor 6 kwam het busje dat ons naar Brownsberg zou brengen, ons ophalen. Na een zware stageweek deed het wel wat pijn om zo vroeg uit bed te moeten, maar voor een tocht door de jungle, klaag je daar niet over. Het was zo spannend! Overal ter wereld kappen ze het tropisch regenwoud en ik zou er gewoon door gaan lopen. Ik was dus vol verwachting. Toen iedereen klaar was om te vertrekken stapten we allemaal met kleine oogjes, maar veel zin in het busje. We hadden zelf een gids en bus geregeld om de kosten tot het minimum te beperken. Touroperators hier profiteren behoorlijk van de stagiairs en vragen dan ook veel geld om de jungle in te trekken. Uiteindelijk zijn wij voor een goeie 11euro op trip geweest, terwijl je onder de 90 euro niet op de Brownsberg geraakt. Het enige wat we moesten doen, was voor ons eigen eten zorgen. We koken bijna iedere avond zelf, dus dat vormde ook geen groot probleem. Oh en we moesten ons toegangsticket zelf kopen daar, maar dat was maar amper 4,50 euro. Daar ga je ook geen boterham minder voor eten hé ;).
Dus we zijn heel goedkoop met zijn 20 op uitstap geweest! Het leek wel of we op schoolreis gingen :p.

De weg naar base camp

Na een rit van 130 kilometer kwamen we aan, aan de voet van de Brownsberg. We lieten de geasfalteerde weg achter ons en reden verder op een terracottakleurige weg van modder en zand. Gelukkig had was het de dagen voor onze trip droog geweest waardoor de weg redelijk goed berijdbaar was. Naarmate we dieper het bos in reden, werd het vochtiger en de weg wat gladder. We hebben ons busje wel een paar keer voelen schuiven, maar dat maakte het allemaal nog spannender. Een dik uur en half nadat we de highway achter ons lieten, kwamen we aan bij het begin van de tocht. Voor we de echte jungle in trokken, ging iedereen nog een keertje naar het toilet. Dat raadde de gids ons zeker aan, want je kan in de jungle niet zomaar je broek naar beneden trekken. De kans bestaat dat er wel een of ander beest trek heeft in blanke billen :p.
Na het toiletbezoek was iedereen klaar voor de tocht. Rond 10u trokken we eindelijk het oerwoud in. Het was adembenemend mooi! Je voelt je er zo klein en je komt ogen te kort. Je hoort af en toe enge geluidjes en ziet rare bomen. Zo is er een boom die ze hier de telefoonboom noemen. Als je met een stok op de stam klopt, kunnen ze dat tot 4km ver horen. En het grappige is, als je er op klopt, hoor je in de verte dat er een vogeltje op reageert. Dat is blijkbaar de politievogel omdat zijn gesjiep lijkt op een sirene van een politiewagen. Met de nodige uitleg van de gids, trokken we steeds verder het oerwoud in op weg naar de Irene waterval.

De vogelspin die uit zijn hol kroop

Onderweg kwamen we kikkers tegen en plots stopte onze gids bij een plek waar hij het hol van een vogelspin had ontdekt. Met een takje tikte hij op het hol en na een aantal seconden kwam daar een spin uit. Iiieeww wat zijn dat enge beesten! Hij probeerde de spin te pakken zodat we ze allemaal eens konden vastnemen en een übercoole, stoere foto konden trekken. Maar gelukkig, ja gelukkig want ik had niet het lef om dat beest van te nemen, slaagde hij er niet in het beest op te pakken. Dus trokken we verder op weg naar de grote waterval. De tocht was behoorlijk zwaar en de weg er naartoe was glad. Bijna iedereen is wel een keertje uit gegleden of toch bijna. Hier en daar hier er een touw(tje) waar je je even aan kon vastklampen, maar voor de rest was het heel goed uitkijken waar je je voeten neerzette. Uiteindelijk haalde we de Irenewaterval. Het uitzicht was prachtig! Het is fantastisch hoe zoiets natuurlijks kan ontstaan. En opnieuw voelde ik me zo klein... Omdat het een zware tocht was en de terugweg nog zwaarder zou worden, zijn we een tijdje bij de waterval gebleven. Het was er heerlijk fris en we waren bezweet dus trokken we snel onze schoenen uit en liepen we met zijn allen het frisse water in. Het was heerlijk! En ongelofelijk hoeveel kracht zo'n waterval heeft. We hadden nog een zware tocht voor de boeg en aten we na de verfrissende duik onze boterhammetje op met achter ons het naar vallende water. Het is wel een machtig gevoel als je daar op een steen zit te eten terwijl je het water voelt spetteren...

Nadat we allemaal weer fris en monter waren, vertrokken we terug. En zoals de gids had voorspelt, was het een zware terugtocht. De lucht is er zo vochtig en warm dat adem halen niet altijd zo makkelijk is. Zeker niet als je niet over een topconditie beschikt. Ik heb daar in de jungle ontdekt dat ik dringend weer moet gaan sporten. Nog een les geleerd hier :p. Op de terugweg zouden we stoppen bij een kleinere waterval. Maar terwijl de meesten hem wel hebben gezien, heb ik daarvoor moeten passen. Ik had zoveel moeite met ademhalen en de weg naar de Leowaterval was kort maar krachtig zei de gids. En volgens hem was het beter dat ik rustig terug naar de base camp wandelde. Zo gezegd, zo gedaan. Samen met Tine ben ik op het gemak terug gekeerd. En we zijn veilig en wel terug aangekomen op base camp, al hebben we er wel heel lang over gedaan. Omdat ik om de 5 minuten moest stoppen om toch wat lucht binnen te krijgen, leek het alsof ik uren onderweg was.  Ik vind het jammer dat ik die andere waterval gemist heb, maar je moet nu eenmaal naar je lichaam luisteren. En als een ervaren gids je al aanraadt om het toch maar niet te doen, kun je beter luisteren. Het leuke is wel dat wij tweeën aapjes hebben gezien en de rest niet. We liepen rustig verder toen we plots iets hoorde bewegen. We keken in het rond, maar zagen niets. Heel voorzichtig liepen we verder en keken we om ons heen. Plots zagen we iets met een zwarte staart niet ver van ons. Tine ging kijken en het bleken 5 aapjes te zijn. Toen we er een foto van wilde maken, waren ze al uit het zicht verdwenen. Jammer, maar helaas. Ik heb ze gezien, maar kan het dus niet bewijzen.

Irene

Toen Tine en ik terug bij het begin waren en eindelijk neer zaten, kwam de rest al aan. Dat bewijst maar eens hoe traag wij wel niet zijn geweest. Nadat iedereen een beetje op adem was gekomen en wat had gedronken, hebben we nog een kleine wandeling gemaakt naar een plek waar we een heel mooi uitzicht hadden over het tropisch regenwoud. Op de terugweg naar de bus, begon het lichtjes te regen. En dat vonden we niet zo fijn, ook de gids niet. Want regen betekende gladde wegen. Al kon de gids er toch om lachen en hield de moed erin met " Mensen je hoeft niet bang te zijn, naar beneden raak je altijd. Je weet alleen niet waar je aankomt en hoeveel bomen je raakt".

Om een uur of 5 gingen we terug naar huis, want we moesten voor dat het donker werd, het woud uit. Zoals gedacht lag de weg er gladder bij dan in de heenweg en voelden we meer dan eens de bus schuiven. Maar we hadden een hele goeie buschauffeur die ons via de bestaande weg heelhuids beneden bracht. De terugweg naar huis verliep heel rustig. De actieve bende die we tijdens de dag waren, was weg. Iedereen lag heerlijk te slapen, want we waren natuurlijk heel vroeg moeten opstaan. Om 20u werden we afgezet bij ons huisje en was iedereen weer klaarwakker. De thuisblijvers hadden lekkere hamburgers voor ons voorzien en nadat we hadden gegeten, deed iedereen nog een powernap om nadien nog eens het Surinaamse nachtleven te ontdekken.

De echte jungle

Om jullie toch een ideetje te geven van hoe de jungle er in het echt uitziet.... Nog een laatste foto! De rest van de foto's zien jullie wel als ik terug in het koude, natte België ben.

Veel liefs
Sanne