Op een onbewoond eiland

Dit weekend zijn we schildpadjes gaan spotten op Matapatica. Een eiland op zo'n 3u varen van Paramaribo. Dus je kunt al raden hoe lang wij op een boot hebben gezeten dit weekend.

Pitstop Fredericksdorp

We zijn zaterdagmorgen om 10u vertrokken met de auto richting Leonsberg. Daar lag de taxiboot die we vorig weekend ook al hadden, op ons te wachten. Hij bracht ons naar de suikerplantage van Fredericksdorp. Al hebben we niet veel van een plantage of wat daar op trek gezien. Toen we aan wal gingen werden we verwelkomd door een zwerm muggen en een regenbui. Snel doorlopen en gaan schuilen was de boodschap. Gelukkig konden we schuilen bij het plaatselijke restaurantje en daar kregen we een heerlijk flesjes versgeperst grapefruitsap aangeboden. Mmmm... Het mijne was iets te snel leeg naar mijn zin. Na de korte vitaminekuur stapten we verder door het dorp. De muggen waren verschrikkelijk aanvallend en we werden de hele tijd koel gehouden door een lichte regen. Het dorpje zelf is maar een wip groot, maar ligt vlak naast een ander dorpje. Daar gingen we bij de plaatselijke bevolking, een hele lieve vrouw die heerlijk kan koken, eten. Ze had een indiaanse specialiteit, roti klaargemaakt. Dat is goed gekruide kip en aardappeltjes met kouseband, een Surinaamse groente die eigenlijk al mijn oren uit komt omdat ze het gewoon in alles draaien. Na het lekker eten, stapten we in een smal houten bootje dat ons naar Matapatica bracht. Het waren dezelfde bootjes als waarmee we kaaimannen zijn gaan vangen. Behoorlijk smal en met een houten bankje. Maar zit maar eens een uurtje stil op een houten bank... Mijn kont deed er behoorlijk zeer van na een tijdje. En dan heb ik ook nog eens het probleem dat stilzitten niet zo mijn ding is, ja dat boottochtje vond ik niet zo leuk.

Onderweg naar Matapica

Het strand 

Maar toen we na een uurtje stilzitten eindelijk aankwamen was het mooi. Het is een zo goed al verlaten eiland waar enkel mensen komen die 's nachts op schildpaddenjacht gaan. Eigenlijk is het een grote zandbank met een paar hutjes op en heel veel bos. Sommige van die hutjes zijn helemaal vervallen, anders zitten bijna tot aan hun dak in het zand. Hier hebben ze wel wat last van verzanding. De gids vertelde dat ze om de zoveel tijd de 'hangmathutjes' en toilet moeten verplaatsen omdat ze anders niets meer hebben. We hingen onze hangmatten op, want we sliepen die nacht in een hangmat. En ik moet toegeven, ik vreesde voor rugpijn en dat ik 's ochtends op de grond zou wakker worden, maar dat is allemaal niet gebeurd. Ik heb heerlijk geslapen, al was het kort. Het toilet was heel primitief. En echte wc zoals wij die kennen was er niet. Juist de pot was er, supervuil, en een emmer om het 'door te spoelen'. Douchen moest je met een bekertje doen. Er stond een grote regenwaterton met een klein kraantje dat zo goed als bijna in het zand begraven was. Het was dus een weekendje back to basics.
Raar en je voelt je supervies, maar het doet je wel eens beseffen wat je thuis allemaal van luxe hebt. Zo tot zover het filosofisch gedeelte.

In de namiddag nadat alle hangmatten opgehangen waren en iedereen zeker was dat zijn klamboe goed hing, hebben we op het strand spelletjes gespeeld. Een gedeelte van de groep toch, ik heb het voor een keertje aan me voorbij laten gaan, wegens te tam :p. Toen iedereen uitgespeeld en vooral uit gelachen was, gingen we aan tafel. Met een bootje had iemand van het dichtsbijzijnde dorp, lees het dorpje was we eerder hadden gegeten, eten voor ons gebracht. Weer was het klaargemaakt door die mevrouw van het middageten. Dit keer schafte de pot, bami met kip en alweer kouseband. Ik denk niet dat ik kouseband echt ga missen als ik hier weg ben. Na het avondeten maakte iedereen zich klaar voor de tocht. We smeerden ons in met tropical bush, het Surinaamse product tegen de muggen, trokken lange kleren aan en een aantal onder ons checkte hun zaklampen.

Onze bedden

Als iedereen klaar was, vertrokken we vol spanning. Iedereen had er zin in! Tot we in het bos kwamen en meteen weer aangevallen werden door...Muggen. Die beesten daar waren zoveel agressiever dan hier in de stad. Sloeg je op je arm, had je zeker een stuk of 20 muggen neergeslagen. Gelukkig was ik voorbereid en had ik een goeie lange broek aan en mijn regenjasje. Iemand hier heeft me verteld dat een regenjas het enige is waar ze niet doorheen prikken. Door al de rest wel! Heb je een dikke jeans aan, wees dan ook maar zeker dat je er hebt. Echt niet normaal. Het was een lange tocht in het donker door afwisselend bos en open strand. Die strandwandelingen waren een godsgeschenk. Even geen last van die vervelende muggen en je kon doorstappen zonder moeite. Want in de bossen hier, heb je heel veel planten die op de grond groeien. De kans dat je languit op je bek ging omdat je voet bleef haperen achter een wortel, was behoorlijk groot. Na meer dan 2 uur stappen, kwamen we steeds dichterbij de schildpadden. Alleen... voor ons zag je een spoor van een stroper. Een fietsspoor met daarnaast voetstappen...De stropers hier gaan opzoek naar de eitjes van de schildpad en verkopen die dan voor 1srd per stuk. Omgerekend, zo'n 22eurocent per stuk. Als je weet dat een schildpad tussen de 100 à 150 eieren legt... weet je waarom ze het doen. Ze verkopen de eieren aan mensen die ze dan opeten. Iets wat ik helemaal niet snap, hoe je een bedreigde diersoort kunt opeten, maar kom. Ik heb er de hele nacht over nagedacht en snap het nog steeds niet. Dus tijd om er mee te stoppen.

De schildpad en haar eieren

Plots zagen we een spoor dat vanuit de zee kwam. Eindelijk zouden we een schildpad zien! Maar die schildpad had ons duidelijk zien of horen aankomen en besloot om iets verder het bos in te kruipen om daar in alle rust haar eitjes te kunnen leggen. Eenmaal die schildpad een plaatsje heeft gevonden, graaft ze een groot gat. Ik was toch wel geschrokken hoe groot zo'n beest kan zijn. Het zijn hier niet de schildpadjes die je thuis in een aquarium houdt, maar echt schildpadden van bijna één meter die gerust 60 tot 80 kg kunnen wegen. De gids zei ons dat we geduld moesten hebben en we maar op het strand stil moesten zijn, zodat die schildpad zonder gestoord te worden, haar put kon graven. Ik weet niet precies hoe lang we daar hebben zitten wachten, maar het was meer dan een uur. We hebben ons bezig gehouden met languit op het strand liggen onder de maneschijn en verhaaltjes vertellen. Uiteindelijk was het dan zover en mochten we naar de schildpad gaan kijken. Jezus, wat een geweldig beest! Het was best raar om er naar te kijken. Dat beest ligt daar te bevallen en wij stonden er met een man of 30 op te kijken. De dames onder ons hadden zoiets van 'leuk om te zien, maar ik zou niet graag in haar plaats zijn. Lig jij daar maar een te bevallen terwijl 30 man staat te kijken...'. Maar het was mooi om toch een gezien te hebben. Helaas voor diegene die ik beloofd had een schildpad naar het te noemen. Die beesten die ik gezien heb, waren iets te groot om vast te nemen, ermee op de foto te gaan en hen een naam te noemen. Maar ik heb wel elk een eitje naar jullie genoemd. Met een beetje geluk, wordt dat eitje binnenkort een mooie schildpad met jou naam :). Even later hoorde onze gids dat een beetje verder ook een schildpad haar eitjes aan het verstoppen was. We besloten even te gaan kijken, dan kon het beestje waar wij nu bijstonden rustig verder haar ding doen. Want dat is niet op een twee drie gedaan. Om eerlijk te zijn, de 2e schildpad vond ik niet zo speciaal meer als de eerste. Na een halfuurtje gingen we nog eens kijken hoe het bij die eerste schildpad zat. Zij was ondertussen haar eitjes aan het begraven op een grappige manier. Met haar vinnen vult ze de put die ze eerder had gegraven. Als haar eitjes bedekt zijn probeert ze de kuil die ze had gemaakt met haar zware lichaam, ook weer plat te maken. Op die manier weet niemand waar haar eitjes liggen. Maar dat dichtmaken lukte niet zo prima. Ze gooide het zand achter zich waardoor er een hoopje ontstond en wie te dicht in de buurt kwam een zandstraal over zich heen kreeg. We wilden nog wachten om te zien hoe die schildpad terug de zee in ging, maar het was al na 1uur 's nachts en we moesten nog een hele weg terug. 

De achterkant van de schildpad

 En maar best dat we niet gewacht hebben! Na een dikke 2uur stappen door hetzelfde verschrikkelijke bos vol muggen, kwamen we aan bij ons kamp. We zaten nog geen 5minuten neer of het begon keihard te regenen. Daar ging ons kampvuur. Helaas niets aan te doen. Een deeltje van de groep besliste de hangmat in te kruipen, het andere deel ging nog wat drinken en verhalen vertellen. Rond 4u 's nachts lag iedereen in zijn hangmat en ging lekker slapen. Bijna iedereen heeft zonder al te veel problemen goed geslapen. Alleen Iris niet, die wil nooit meer in een hangmat. Ik ben een paar keer wakker geworden door gesnurk van iemand en door een vogel die het leuk vond om de hele tijd op en neer onder het afdak heen te fladderen, maar voor de rest had ik geen problemen. Om 10u was iedereen wakker en hebben we onze bedden afgebroken en ingepakt voor de terugvaart. Het had de hele nacht geregend en ook toen we vertrokken regende het heel hard. Het was een natte tocht terug naar huis en iedereen was behoorlijk moe. We zijn nog even gestopt bij die goeie kokkin voor een hapje en een drankje en zijn daarna huiswaarts gekeerd. Doorweekt en doodop zijn we om 3u in de namiddag thuisgekomen en de meesten hebben meteen een middagdutje gedaan. Nu is het 22u en iedereen ligt al onder de wol. Ik wilde eerst nog dit leuke weekend met jullie delen en ga nu ook lekker slapen. Het was een fantastisch weekend! Alleen was het veel te kort!

Veel liefs
Sanne

Wat een weekend!

Wat een weekend! Het begon allemaal toen wij vrijdagavond besloten om eerst lekker gezellig samen te eten en daarna het Surinaamse nachtleven in te duiken. Om de spanning wat op te bouwen... Het eten klaarmaken was pure chaos. Wat wil je, 9 studenten die elk hun zegje doen over hoe je wat moet klaar maken. Na lang wachten wat het wel lekker :). De afwas doen van zoveel mensen is minder prettig. Rond 23u trokken we er op uit. We hadden 2 taxi's besteld, maar die waren meer dan 20 minuten te laat. Toen we opnieuw belde, bleek dat ze ons adres vergeet begrepen hadden. Een communicatiefoutje dus ;). We gingen eerst naar T'Vat, een plaatselijk café waar heel wat studenten komen. Het zat er vol met plaatselijke mensen en heel wat stagiaires. Die vallen keihard op omdat ze en ook wij nog wat wittekes zijn. Al begint het bruinen wel te lukken. Maar ik dwaal af van het weekend.

Proost!

Na een paar uurtjes en drankjes later gingen we de club Asia onveilig maken. We hadden gehoord dat het een hippe club was, maar bij aankomst bleek dat niet te kloppen. Er waren amper 10 man binnen! We hadden snel gezien dat het niets zou worden en belden een taxi om een andere club op te zoeken. Uiteindelijk zijn we in Touché beland. Een leuke, beetje marginale club eigenlijk. De mannen laten je er geen seconde met rust en doen er alles aan om je aandacht te krijgen. We hebben ons wel geamuseerd en toen we thuis kwamen, kraaide de haan van de buren al. Stiekem willen we van dat beest coq-au-vin maken omdat hij ons wakker maakt. Na ons avondje stappen was het de volgende dag rustdag. Wat langer slapen, wat in het zwembad genieten van het zonnetje. En in de late namiddag wat shoppen. Al zijn we in dat laatste niet geslaagd. De meeste winkels sluiten op zaterdag al om 14u, maar daar hadden we iets te laat aan gedacht. Och, we hebben toch eens even de stad gezien. Daarna zijn we terug naar huis gefietst en hebben we nog wat gerust. 's Avonds zijn we iets gaan eten bij Dumplings, een Chinees/Japens/Aziatische eettent, waar je allerlei lekker dim sum kan eten. Het was heel lekker en gezellig aan tafel. Jammer dat ik niets kon zeggen, ja ik had me weer eens hees geschreewd tijdens het uitgaan met het gekende resultaat. Na het etentje zijn we allemaal lekker gaan slapen, want we waren allemaal zo moe. En de dag erna gingen we op uitstap en dan kun je het niet maken om zo moe te zijn ;).

Onze taxiboot

De volgende ochtend kwam onze huisbaas Joel ons oppikken voor een daguitstap. We zijn naar Nieuw-Amsterdam gevaren, hebben dolfijnen gespot en ... last but not least, we hebben kaaimannen gevangen. Om 11u 's morgens zijn we met 2 busjes vertrokken richting Suriname rivier. Toen we daar aankwamen lag er een bootje op ons te wachten dat ons naar de overkant, Nieuw -Amsterdam bracht. Nieuw- Amsterdam ligt in het district Commewijne en behoort dus niet bij Paramaribo. Het is er lekker rustig en je ziet er amper iemand lopen. We kregen een rondleiding door de huisbaas himself en als echt toeristen trokken we overal foto's van. Ik geloof dat ik er ongeveer 200 heb van die ene daguitstap. Na de interessante tour, kregen we ons middagmaal. Soatosoep, een javaanse kippensoep met vanalles en nog wat in. Er zaten knapperige luzernescheuten in, een hardgekookt eitje, iets wat voor frietjes kan door gaan en natuurlijk kip. En terwijl we onze soep aten, scheen de zon naar harte lust. Het was onder dat afdak behoorlijk puffen. Na de lunch, stapten we opnieuw de boot op om ons tripje verder te zetten. We gingen dolfijnen spotten, maar omdat het die dag Chinees nieuwjaar was, hebben we amper dolfijnen gezien. Normaal gezien varen op het uur dat wij er waren, verschillende vissersboten binnen maar dat was nu niet zo. Jammer, maar helaas! Door de nodige drank aan boord, vonden we het niet zo erg. Als we daarna maar kaaimannen zouden zien, was het voor ons goed. Die kapitein kon er tenslotte ook niets aan doen hé. We besloten om door te varen naar het eilandje waar we kaaimannen gingen spotten. Omdat er een aantal op de boot naar het toilet moesten, stoppen we eerst even langs de kant. Djeezes! Toen we van boord gingen, werden we meteen aangevallen door kleine vliegjes, fruitvliegjes eigenlijk. En die bleven lekker plakken in een mengsel van zonnecrème en zweet. Maar we stonden aan wal en moesten naar het toilet, dus werd het doorlopen tot we een huisje zagen en de man vroegen of we even zijn toilet mochten gebruiken. Het was een houten hutje met inderdaad een stenen toilet, maar het was er zo vuil. We hebben er toch gebruik van gemaakt, want ik had geen zin om het bos in te duiken en weer geprikt te worden door een of andere mug of wat dan ook van vliegend beest. En aantal van de meisjes bleven nog even met de man kletsen en gingen op de foto met een schildpad en een kaaiman, die waren zo tam! Ik had daar geen zin in en liep meteen terug naar de boot.

De vangst van de avond!

Na de nodige pitstop, vaarden we verder naar onze bestemming. Ook toen we daar aankwamen, werden we ontvangen door een comité fruitvliegjes. Snel naar het huisje van de vrouw die voor ons zou koken, was de boodschap. We hebben ongeveer een kwartiertje gestapt en kwamen toen bij haar aan. Ze had voor ons bami met kip en kouseband (een Surinaamse groente die eigenlijk naar niets smaakt) gekookt. Omdat we een beetje later waren dan voorzien, trok iedereen snel zijn lange broek en truitje aan en smeerde zich in met tropical bush. Een deet die wel werkt ;). Daarna aten we snel ons bord leeg en deelden we onze groep in drieën. Een deel ging mee met de 'vangboot' en de andere 2 groepjes stappen in in een kleiner bootje. Toen iedereen veilig en wel neer zat, vertrokken we op zoek naar kaaimannen. De toch door de zwamp (een moeras) was behoorlijk eng vond ik. De 2 andere meiden die bij mij in het bootje zaten beaamden dat. We waren alle 3 niet zo op ons gemak. Na een 10-tal minuutjes varen, vertraagde onze boot en dachten we dat we er al waren. " Waw dat ging snel", maar dat was een illusie. We moesten uit de boot stappen en hem over een brugje (rampje voor de West-Vlamingen) duwen. Wat voor duw en trekwerk kwam daar aan te pas! Maar we zijn er toch in geslaagd en konden veilig onze weg verder zetten. Na nog eens een goeie 10minuten kwamen we in een meertje met overal waterlelies. Het leek een beetje zoals in de Efteling. Overal om ons heen zagen we rode lichtjes twee aan twee verschijnen. De gids vertelde ons dat het kaaimannen waren. "Oh even schrikken". De boot voor ons stopte plots en de gids daar aan boord haalde zonder enige moeite een kleine kaaiman uit het water, deed een elastiekje rond zijn muil en vroeg wie hem wou overnemen. Het enthousiasme was eerst niet zo groot, maar daarna wel. Even voor de duidelijkheid, mijn enthousiasme liep nog niet over. Ik was echt bang en durfde echt die kaaiman niet vastnemen. Omdat ik me er niet over heen kon zetten, liet iemand van ons onder begeleiding de kaaiman terug de vrije natuur in. Kans verkeken dacht ik! Toen we plots geroep hoorden en de grote vangboot op ons af zagen varen. Daar had bijna iedereen een kaaimannetje vast. Ze gaven ze door aan ons en na wat aanmoediging nam ik met de nodige schrik toch een kleine kaaiman over. En daar ben ik heel fier op! Het heeft maar een paar seconden geduurd, net genoeg om een foto te trekken. Daarna gaf ik hem snel terug. Toen iedereen een foto had met 'zijn of haar kaaiman' lieten we ze weer los en vaarden terug richting aanlegplaats. De reis terug duurde iets langer dan het heen gaan omdat we ergers anders moesten uitstappen. Zo moesten we minder ver terug wandelen, zeg maar praktisch niet. Dat was fijn en gemakkelijk, want we waren allemaal best wel moe. Na een uurtje boten ofzo kwamen we terug aan, aan de plaats waar we 's morgens vertrokken waren. En na nog een 20-tal minuutjes in de auto waren we terug thuis. Maar toen was de vermoeidheid eigenlijk over. Met de dames van de Tosca, zoals we onszelf noemen, sprongen we nog even het zwembad in. Een mooie en frisse afsluiter van een leuke dag. Daarna ging iedereen lekker slapen, want de volgende ochtend was het weer vroeg dag.

De groep waarmee we zondag de uitstap hebben gedaan, is echt gezellig. Het komend weekend gaan we dan ook met zijn alleen schildpadden spotten op een eiland waarvan ik steeds de naam vergeet. Als het me te binnen schiet, laat ik het nog wel weten. En anders lezen jullie binnenkort hier wel.


Veel liefs
Sanne

Eerste werkje

Hallo allemaal,

Vandaag was een rustig dagje op mijn stage. Ik had binnendienst en heb wat aan de website gewerkt. Ik was om 16u thuis. Lekker vroeg dus. Ik was van plan om even lekker te zwemmen en dan mijn boek uit te lezen. Mijn 2e deel van vijftig tinten is bijna uit en ik wil heel snel aan het laatste deel beginnen. Ik had dus weer een heel to-do-plan, maar met 9 vrouwen in huis is dat dus niet gelukt. Jullie kennen me, als ik eenmaal begin te praten... Maar ik was eens vroeg thuis. Dat is heel wat anders dan gisteren. Toen was het een stressdagje tot en met! We waren op tijd klaar met filmen, maar het monteren heeft iets meer tijd in beslag genomen. Omdat we op een bepaald document meer dan 2u moesten wachten, zat ik dus tot 18u op de redactie. Zonder dat ene document konden we onze reportage niet afwerken en dat was dus even stressen. Want je moet natuurlijk de deadline halen. Gelukkig zijn we er toch net op tijd in geslaagd om het af te krijgen. En ik ben best trots op het resultaat! Of het goed genoeg was, weet ik helaas niet. Onze hoofdredactrice was er vandaag niet en dus heb ik er (nog) geen feedback op gekregen.

Als jullie op deze link klikken kunnen jullie even zien wat ik in elkaar heb gestoken. Allez ik niet alleen, ik heb gisteren samen gewerkt met Lode. Een Belgische jongen van dezelfde school. Het is het eerste item over de voorbereidingen van carnaval.

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=RYuirxWexDE#!


Zo nu ga ik lekker eten en nog wat van de avond genieten. Want het is eindelijk weekend en ik moet morgen eens niet om 20 over 6 uit bed.

Veel liefs!
Sanne

Tweede weekje

Een Surinaamse regenbui

Bij deze wil ik jullie even op de hoogte houden van het leven hier. Het is hier heel aangenaam leven. Zalig warm weertje, het was vandaag een hele dag droog. Ja, we hebben de afgelopen dagen heel wat regen gehad hier. Het water viel met bakken uit de lucht en daardoor stonden heel wat straten onder water. Maar dat is hier blijkbaar heel normaal en niemand stoort zich er aan. De Surinamers zijn zelfs blij dat ze eindelijk wat regen zien. Ik vind er helemaal niets aan! Ik ben niet naar hier gekomen om in de regen te zitten. Maar vandaag was het dus wel een heerlijk warme dag :-).

Zoals jullie allemaal hebben kunnen lezen, moest ik vorige week naar de dokter. Gisteren moest ik even  op controle en alles is in orde. Mijn beten zijn stilletjes aan aan het verdwijnen. En daar ben ik heel blij mee! Want ik voelde me een beetje als een dier in de zoo. Sommigen staarde me aan alsof ik een of andere rare ziekte had. Anderen vroegen me gewoon vlakaf wat ik had. Oké, het zag er echt verschrikkelijk uit, maar het is hier echt te warm om met een lange broek aan te lopen. Maar alles is nu in orde, dus laten we het snel vergeten en gewoon genieten nu.

Onze redactie

Ook op mijn stage gaat alles goed. Het is behoorlijk hard werken en 's avonds ben ik dus doodmoe, maar ik leer er wel veel van. Het journalistieke werkveld is heel stresserend. Dat heb ik vandaag nogmaals aan den lijven ondervonden. Samen met een vaste medewerker van het jeugdjournaal en een andere stagiair maakten we een item over de regen. Vorige week hadden we een boer geïnterviewd over de aanhoudende droogte en de dag nadien is het non-stop beginnen regenen. Heel grappig, we lachen er nu nog mee op de redactie. Maar dus vandaag gingen we even kijken hoe het nu ging met zijn groeten. Alles verliep prima, tot we onze reportage monteerden. Het geluid van de computer werkte niet zoals het hoorde en tot overmaat van ramp viel plots de pc nog eens uit waardoor we helemaal niets konden monteren. Heel veel stress dus! Of het item uiteindelijk is afgeraakt, weet ik nu nog niet. Omdat de deadline steeds dichterbij kwam, heeft een vaste medewerker het monteren van ons over genomen en mochten wij naar huis. Langs de ene kant wel fijn, maar langs de andere kant...een ander moet je werk afmaken en dus ben je de controle kwijt. Maar goed, het is avond en dus tijd om het werk uit het hoofd te zetten.

De montagecel

Sinds gisteren hebben we 3 nieuwe meisjes in huis, leuke meiden. Dus nu zijn we met 6 meisjes, je kunt wel raden wat dat geeft. Omdat we eens geen zin hebben om zelf te kopen, gaan we met zijn zessen lekker iets gaan eten.

Veel liefs
Sanne

Lazy sunday

Het was vandaag echt een lazy sunday! We hebben iets langer geslapen dan anders, maar echt uitslapen lukt hier niet door de warmte. Al is ieder extra uurtje mooi meegenomen natuurlijk. We waren van plan om wat aan onze stageverslagen te werken, maar omdat het zonnetje zo lekker scheen, besloten we de stad in te trekken met de fiets. Na een stevig ontbijt met een heerlijk afbakbroodje en kaas (zo'n broodje dat je zelf in de oven moet bakken, ja het brood uit de winkel is hier niet zo lekker) zijn we op de fiets gesprongen richting winkelstraat. We waren nog geen 2 minuten onderweg of we werden al verrast door een ongelofelijk hevige regenbui. Alweer! Het grappige is dat je hier de regen recht op je af ziet komen. Als je achterom kijkt zie je gewoon dat de regen je gaat inhalen is. Voor we het goed en wel besefte waren we kletsnat. We gingen snel even te schuilen onder het afdak van een verlaten huisje. Dat leek het toch toen we het zagen.Toen we over de omheining sprongen (een lage hoor) werden we verwelkomd door 2 grote honden. Gelukkig hingen ze vast aan een stevig ketting. Als dat niet was geweest, hadden we snel terug op de fiets gezeten. Kletsnat of niet. En dat komt omdat we hier alle 3 al eens kennis hebben gemaakt met een agressieve (straat)hond. We werden toen telkens gered door een man die met een woord die hond stil krijgt. Maar we zijn er nog niet in geslaagd om dat juiste woord te vinden.

Na ongeveer 10 minuten was de regenbui weggetrokken en reden we naar de Zus en zo. Een leuke bed and breakfast waar je heel lekker kunt eten. Met een frisse sinaasappelsap en een heerlijk broodje, waren we klaar om de stad te verkennen. Maar je kunt het waarschijnlijk al raden wat er toen gebeurde. Het begon natuurlijk weer te regenen. Eigenlijk heeft het de hele dag wel geregend. Dit keer duurde het telkens wel wat langer dan 5minuten. Maar ondanks al die regen hebben we ons niet laten kennen. We hebben leuk gewinkeld tussen de buien door bij de vele Chinese winkeltjes hier in de stad. Zij zijn een van de weinigen die op zondag open zijn. Ik ben 3 paar slippers rijker en dat voor nog geen 15euro! Ze zijn zo leuk dus de kans is groot dat ik er nog wel een aantal ga halen voor ik terug naar huis kom. Want zeg nu zelf, 5 euro voor leuke slippers is toch geen geld. En dan ben ik lekker origineel en ik word telkens herinnerd aan mijn stage hier in Suriname. Dus kort samengevat, ondanks de regen hebben we een leuke dag gehad. We hebben goed gelachen en lekker gewinkeld. En dat tussen de hevige regenbuien door.

Het is nu ondertussen iets na 21u en het regent onophoudelijk. Maar dat deert ons niet, we zitten lekker onder het afdak buiten. Met de nodige muggenlotion op en allerlei kaarsen om de muggen op afstand te houden. Ja, de muggenfobie is in alle hevigheid losgeslagen. En niet alleen bij mij.


Veel liefs
Sanne

Surinaams weekendje

Uitzicht Broko Pondo

Mijn eerste werkweek zit er op en dus was het tijd om Suriname eens echt te gaan verkennen.We hadden het plan opgevat om vandaag samen met onze klusjesman naar Brownsberg te gaan, maar dat is in het water gevallen. Letterlijk! Toen we aan kwamen was de weg in zo'n slechte staat door al de regen dat er geen doorkomen aan was. Omdat we echt wel iets van het land wilde zijn, zijn we een einde verder gereden naar het Broko Pondomeer. Dat wil gebroken bootje zeggen in het Surinaams. Het is een groot stuwmeer op zo'n 3uurtjes rijden van Paramaribo. Het uitzicht dat we hadden was adembenemend, de zon scheen en je kon echt ver kijken. Toen we terug in de auto stapte, begon het alweer te regenen.

Blijkbaar zijn de seizoenen hier een beetje in de war. Eigenlijk zou de kleine droge periode al moeten begonnen zijn, maar dat is duidelijk niet het geval. Voor we hier aan kwamen, had het amper geregend. Nu we hier een weekje zijn, heeft het toch al een paar keer goed geregend. Maar in tegenstelling tot België duurt een bui hier maar 5 minuten en daarna schijnt de zon weer naar hartelust. Ik had me deze ochtend alleen maar ingesmeerd met muggenlotion, niet met zonnecrème. Het regende, dus ik dacht dat het dat de hele dag wel zou doen. En ik heb een panische angst voor muggen gekregen na mijn allergie. Ik flip gewoon als er eentje in mijn buurt komt zoemen. Trouwens, met mijn olifantenpoot gaat het de goeie kant uit. De zwelling is voor het grootste deel weg, mijn enkel komt terug in het zicht en de blauwe beten trekken stilaan weg. Dus dat is wel goed nieuws! Ik ga dinsdag toch wel nog even op controle, want je weet nooit. En nu ik weet dat ik allergisch ben voor sommige muggen, ga ik er altijd een angst voor hebben.

Morgen zijn we van plan om met zijn drietje Paramaribo met de fiets te verkennen. Hopelijk zit het weer een beetje mee zodat we een beetje kunnen bruinen. Want we zien er allemaal nog behoorlijk wit uit. Gelukkig zijn we hier nog 9 weken. Al heb ik een vermoeden dat die weken heel snel voorbij zullen zijn. Ondanks de allergie, de regen en de lange stagedagen, heb ik hier wel de tijd van mijn leven!

Veel liefs
Sanne